CAPUT XXII.
| 1 | Sed Iudaea non feriabatur, quae gravius bellum inter suos, quam adversum externos gerebat. |
| 2 | Nam cum Ioannis factio esset intolerabilis, insurrexit praeterea Simon, inferior quidem morum improbitate, sed forma corporis magis fretus ad omne audendum nefas, et latrociniis assuefactus ad usum et tentamentum flagitiorum. |
| 3 | Civis erat Gerasenus, robustus iuvenis, quem princeps sacerdotum Ananus perculerat propter nequitiae commenta, pulsumque eo quem inhabitabat loco, in alias regiones concedere coegit. |
| 4 | At ille, cui nullus inter quietos et modestos locus, contulit sese ad consortia latronum, ipsis quoque in principio suspectus, ne eos factione circumveniret; facile postea morum se infudit societate. |
| 5 | Populabatur cum his ea quae essent finitima munitionibus, quod illi ulteriora petere non praesumebant; sed quasi in foveis latitantes, insidiabantur praetermeantibus, sine ullo excursu, quasi domestico latrocinio contenti. |
| 6 | Id Simon animi immodicus tolerare diu nequivit, brevique sibi multorum quaesivit manum, pollicens servis libertatem, liberis praemia, perditis remunerationem. |
| 7 | Ita confluentibus plurimis ad depraedandi licentiam, expugnare munitiones, occupare urbium populos ausus, terribilis omnibus erat; receptaculum sibi in vico, cui nomen Aiacis murus, paravit. |
| 8 | Iamque viginti millibus armatorum stipatus incedebat, cum subito metuentes Hierosolymitani quotidianos eius processus, et adversum se futuros rati, si diutius adolevissent, succidendos putarunt, repentinoque excursu armati Simonem adoriuntur. |
| 9 | Nec ille incautus atque imparatus insidiis patuit, sed excepit advenientes, et plerosque fudit, alios coegit in urbem sese recipere bello fugatos. |